Strongyloides

Strongyloides

Strongyloides stercoralis infecties komen met name voor in de tropen en subtropen. Vooral Zuidoost-Azië, Midden- en Zuid-Amerika (o.a. Suriname) en sub Sahara hebben een hoge prevalentie.

Mensen raken geïnfecteerd via contact met besmette grond waarbij de infectieuze larven de huid penetreren. Vervolgens migreren de larven naar de longen en tijdens deze migratiefase kan de patiënt zogenaamde larva currens ontwikkelen, snel (enkele cm/uur) migrerende urticaria. Vanuit de longen worden larven opgehoest en komen ze door inslikken in de darm terecht waar ze uitgroeien tot volwassen wormen die eieren produceren waaruit zich weer infectieuze larven ontwikkelen. Deze larven worden uitgescheiden met de feces maar een deel penetreert de perianale huid en zorgt zo voor een, levenslange, auto-infectiecyclus.

Klinische beelden variëren van asymptomatisch tot aspecifieke klachten als o.a. diarree, malabsorptie, hoesten, peri-anale jeuk, larva currens in combinatie met een hoge eosinofilie. Pulmonale klachten kunnen op de voorgrond staan, het zgn Loeffler syndroom. Bij immunosuppressie kan een hyperinfectie syndroom ontstaan door acceleratie van de auto-infectiecyclus. Dit beeld wordt vaak gecompliceerd door sepsis met Gram-negatieve staven en kent een hoge mortaliteit.

Diagnostiek

• Microscopie: bij aanvraag expliciet verdenking vermelden, aantonen larven > soms herhaalde diagnostiek nodig eer deze gevonden worden.
• PCR: meestal samen met microscopie gedaan.
• Serologie: indicatie klinische verdenking op Strongyloides of screening patiënt uit endemisch gebied vóór start immuun suppressieve therapie.